کاردرمانگران و وبلاگ نویسی

بعد از چند پست غیرمرتبط با توانبخشی، در این پست به بررسی وبلاگها و سایتهای توانبخشی می‌پردازم. قبل از آن می خواهم کمی در مورد وبلاگ نویسی کارکنان توانبخشی بویژه کاردرمانگران ایرانی صحبت کنم.

بارها با جستجو در موتورهای جستجو خواسته‌ام وبلاگهای توانبخشیه همکاران ایرانی را پیدا کنم. ولی هرچه سعی و کوشش بیشتری کرده ام، به نتیجه کمتری دست یافته‌ام. برایم این سوال پیش آمده که چرا وبلاگ توانبخشی کم داریم و یا اگر داریم وبلاگهایی تک محوری هستند. برای مثال هم‌اکنون یکسری وبلاگهای شخصی قرار دارد که بیشتر آنها شرحی بر مشکلات شخصی نویسندگان آنها هستند و نه چیز دیگر. بر آن شدم که وبلاگهای توانبخشی درمانگران خارج کشور را بررسی کنم. نتیجه فراتر از انتظار من بود. دهها و بلکه صدها وبلاگ، که حتی باز کردن صرف انها مستلزم چندین ساعت پشت مانیتورنشینی است، چه برسد به مطالعه آنها. اما از نظر محتوایی این وبلاگها تفاوت شگرفی با وبلاگهای همکاران ایرانی ما دارند. این وبلاگها اکثرا چند محوری هستند. در خیلی از آنها در کنار مطالبی در مورد بیماریهای مختلف، مشکلات حرفه ای کارکنان توانبخشی و خاطرات جالب حرفه ای به تاپیکهایی در مورد اینترنت، تاریخ، هنر و سیاست برمی خوریم. مضاف بر اینکه نویسندگان آنها مهارت قابل قبول فنی در وبلاگ نویسی دارند.
چرا چنین است؟با یک حساب سرانگشتی، اگر یک درصد کل کارکنان توانبخشی ما وبلاگ داشتند و اگر از این وبلاگها فقط ده درصد آنها حاوی مطالب خوب می بودند، ما هم اکنون دهها وبلاگ توانبخشی قابل اعتنا داشتیم. 

در اینجا دلایلی را با اقتباس از مطلب دکتر علیرضا مجیدی (پزشک وبلاگ نویس) برایتان آورده ام:

 الف- عدم آشنایی کارکنان توانبخشی با وبلاگ نویسی. در صورتی که آمارگیری درستی انجام شود متوجه می شویم حتی درصد زیادی از کارکنان توانبخشی با ویندوز نا اشنایند و یا از انجام یک جستجوی مناسب در موتورهای جستجو عاجزند. خیلی از دوستان هم با معرفی وبلاگ خود به موتورهای سرچ آشنایی ندارند. در نتیجه وبلاگشان را جز خودشان و معدود دوستانشان کسی نمی بیند. این واقعیت تلخی است که باید قبول کنیم. در اینجا این سوال پیش می اید که در کنار انبوه واحدهای درسی ارایه شده در دوران تحصیلی، چرا چند واحد آموزشی کامپیوتر گذاشته نمی‌شود و به نظر من این واحدها باید اجباری و نه اختیاری باشند.

ب- نداشتن انگیزه: بنویسم که چه بشود؟ چه کسی می‌خواند؟ همان دو سه ساعتی را که باید به استراحت و تجدید قوا بپردازم، پشت مانیتور هدر دهم؟ ولی باور کنید که هیچ یک از این بهانه ها تنبلی و رخوت عجیب ما کارکنان توانبخشی را توجیه نمی کند، سستی و رخوتی که کاش به عالم وبلاگ نویسی منحصر می شد.
ج- عدم آشنایی وبلاگ نویسان با علاقمندیهای خوانندگان. خودتان را در حالی تصور کنید که خسته هستید و می خواهید ساعتی را به وبگردی بپردازید. یک وبلاگ را باز می کنید که تصادفا یکی از همکارانتان نوشته، چه حالی پیدا می کنید وقتی که جز آه و ناله و صحبت از "مرغ سحر ناله سر کن " چیز دیگری در آن نمی یابید. مشکلات قشر توانبخشی انکار ناپذیرند، اما نمی توان و نباید تنها به طرح مکرر مشکلات پرداخت.

د- برخی اینچنین تصور می کنند:" شان من اجل از این حرفهاست. "من" دانشجوی کارشناسی ارشد یا دکترای فلان رشته، کاری مثل وبلاگ نویسی انجام دهم؟ نکند از نوشته های مکتوبم مشکلی برایم ساز شود. نکند خاطره و یا تجربه ای که قصد نوشتن آن را دارم کسی را بیازارد. نکند حرفهایی که در مورد یک بیمار می خواهم بنویسم؛ بد تعبیر شود. پی بهتر است کلا بی خیال نوشتن شوم. در این باره هم کمی تعدیل نوشته ها مشکل را حل می کند. همکارانی که هم نوشتن وبلاگ را یک کار «تینیجری» قلمداد می کنند و از وبلاگ تصوری جز صفحه های حاوی شعرهای بازاری عاشقانه ندارند٬ با مراجعه به وبلاگ های کارکنان توانبخشی و حتی پزشکانی که در سطح بالایی از مدارج علمی هستند مسلما نظرشان عوض خواهد شد.

صحبتم به درازا کشید و از طرفی نمی دانم وبلاگ تازه تاسیس خود من تا چه میزان معیارهایی را که گفته شد داراست؟

اقتباس: نشریه جامعه پزشکی تهران (سال هشتم/ شماره های ۸۹-۹۰/ تابستان و پاییز ۱۳۸۹)