Proprioceptive Neuromuscular Facilitation (PNF)
استفاده از قوس رفلکسی برای ایجاد انواع خاصی از پاسخ های حرکتی
مورد هدف قرار دادن کارکردهای حرکتی (تنفس، حرکات چهره ای، حرکات زبان، بلع و کنترل ادرار و مدفوع).
آیا محدودیت بیمار به دلیل مشکل ثباتی( پویا و ایستا) است یا مشکل تحرک.
انسان ها استعدادهایی دارند که به طور کامل رشد نیافته اند.
رشد حرکتی طبیعی در جهت سری-دمی(cervicocaudal) یا proximodistal پیش می رود. نکته: در ارزیابی و درمان از جهت proximodistal یا cervicocaudal تبعیت می شود. نکته: بدون کنترل کامل ناحیه سر و گردن و تنه حرکات ظریف نمی توانند به طور موثری پیشرفت کنند.
رفتار حرکتی اولیه تحت تاثیر فعالیت رفلکسی است.
رفتار حرکتی اولیه با حرکت خود به خودی که بین دو حد فلکسیون و اکستانسیون در نوسان است مشخص می شود.
رشد رفتار حرکتی با توالی منظمی از الگوهای کلی حرکت و پاسچر مشخص می شود. نکته: بدون تعامل قسمت های پروگزیمال و دیستال، حرکات ضعیف و ناهماهنگ خواهند شد.
تکامل رفتار حرکتی حالت چرخه ای دارد و انتقال بین فلکسور و اکستانسور دلیل آن است. نکته: یکی از اهداف اصلی رویکرد درمانی PNF ایجاد تعادل بین آنتاگونیست ها است.
رشد حرکتی طبیعی دارای توالی منظمی است اما کیفیت مرحله به مرحله و پلکانی ندارد، همپوشانی رخ می دهد.
جابجایی وابسته به انقباض دو طرفه فلکسورها و اکستانسورها؛ حفظ پاسچر مستلزم تطابق دائمی با به هم خوردن جزئی تعادل است. نکته: در حضور اسپاستی سیته ابتدا اسپاستی سیته مهار شده سپس عضلات آنتاگونیست، رفلکس ها و پاسچر تسهیل می شوند.
پیشرفت توانایی حرکتی وابسته به یادگیری حرکتی است (درونداد چند حسی).
تحریکات دائمی و فعالیت های تکراری برای کسب و ارتقای یادگیری حرکتی و برای افزایش قدرت و تحمل استفاده می شود.
فعالیت های هدفمند ترکیبی با تکنیک های تسهیلی جهت تسریع یادگیری الگوهای کلی راه رفتن و فعالیت های خود-مراقبتی استفاده می شوند.