اثرات « محدودیت درمانی» بر مهارت های حرکتی ظریف کودک با فلج مغزی

زمینه و هدف: "محدودیت درمانی" (CIMT) در بهبود کارکرد اندام فوقانی بزرگسالان مبتلا به سکته های مغزی نویدبخش می باشد. این روش عبارت است از ایجاد محدودیت حرکتی در اندام سالم و انجام اقدامات درمانی فشرده تر بر روی اندام مبتلا. مقالات موجود در مورد استفاده از این روش در کودکان معدود می باشد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات "محدودیت درمانی" بر اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی نیمه ی بدن و مقایسه ی آن با درمان های سنتی بود.

روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، دوازده کودک (هفت دختر و پنج پسر، در سنین 72 - 42 ماهگی) به روش تصادفی به دو گروه درمان (شش نفر) و کنترل (شش نفر) تقسیم شدند. کودکان به استفاده از اندام مبتلا ترغیب شدند. برنامه ی فشرده ی کاردرمانی به مدت پنج ساعت در روز و 21 روز پی در پی برای همگی آنها انجام شد. اندام فوقانی سالم با اسلینگ بی حرکت شد. کارکرد اندام فوقانی، اسپاستی سیتی و تحریک پذیری نورون آلفا پیش و پس از مداخله مورد اندازه گیری قرار گرفت. 

یافته ها: توانایی استفاده از اندام فوقانی مبتلا در کودکانی که تحت درمان به روش CIMT قرار گرفتند نسبت به کودکان گروه کنترل از نظر آماری بهبودی معناداری نداشت (50/0< P ). با وجود  این، گزارشات مراقبان بیمار و مشاهدات بالینی حاکی از آن است که بر میزان استفاده از اندام مبتلا و کیفیت حرکات افزوده شده است. 

نتیجه گیری: یافته ها بیانگر آن است که نتیجه گیری قطعی در مورد به کار بردن روش استفاده CIMT در کودکان مبتلا به فلج مغزی نیمه ی بدن نیازمند مطالعات بیشتر است. 

کلمات کلیدی: "محدودیت درمانی" (CIMT)، کاردرمانی، مهارت های حرکتی ظریف، فلج مغزی، کودکان، مقیاس رشد حرکتی پی بادی 

این مقاله در مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران چاپ شده است.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا را کلیک نمایید.